2018 vliegt voorbij. Een mooi moment om vast terug te blikken. Het afgelopen jaar heeft GvB integrity services veel goeds gebracht. Interessante opdrachten en daarmee gepaard gaand vertrouwen van opdrachtgevers uit zowel de publieke- als de private sector. Aangename en constructieve samenwerking met diverse collega’s uit het professionele werkveld maakte het mogelijk vanuit een fantastisch netwerk aan elk verzoek tot onderzoek invulling te kunnen geven. Alle reden voor dankbaarheid.
Mijn gedachten gaan terug naar een bijzonder onderzoek binnen een AGF-logistiek centrum, waarbij de voorraadverschillen aanzienlijk waren. Uit vergelijkingen tussen in- en uitgeslagen goederen bleek een fors verschil, maar tegelijkertijd stelden we vast dat de beschreven procedures wel degelijk werden gevolgd.
Het onderzoek leerde dat de warehouse manager degene was die wij zochten. Een zeer ijverige harde werker. Een voorbeeld voor zijn mensen. Hij reed op de heftruck, nam het laden en lossen van vrachtwagens deels voor zijn rekening; hij kwam als eerste en ging als laatste en hij was een heel goede baas voor zijn medewerkers.
Hij bleek echter een dubbelleven te hebben, want hij was ook cocaïneverslaafd. Hij werkte hard met cocaïne als motor, want cocaïne heeft een sterk oppeppende werking, terwijl gevoelens van moeheid, slaapbehoefte en eetlust verdwijnen. Hij gebruikte steeds meer en om zijn verslaving te bekostigen benadeelde hij zijn werkgever op grote schaal. Door het vervalsen van transportdocumenten legitimeerde hij het beladen van een bevriende relatie. Optisch was er niets aan de hand. Uiteraard verzorgde hij het beladen zelf, want ‘men kende elkaar immers al zo lang’. Niemand vond dat ongewoon. Na afloop liet hij de laaddocumenten verdwijnen waardoor het transport administratief verdampte.
Uit een vergelijking van de CCTV-beelden met de logistieke administratie werd dit administratieve gat bekend, namelijk precies die ene steeds terugkerende vrachtauto, die administratief helemaal niet bestond. Natuurlijk waren de logistieke documenten genummerd, maar van controle op de verantwoording achteraf per uitgegeven nummer was geen sprake.
Opvallend was dat de betrokken warehousemanager eigenlijk nooit floot, behalve als hij zijn ‘friend in crime’ belaadde. Op dat moment floot hij over ‘een eigen huis’ en ‘een plek onder de zon’, u weet wel: ‘Alles kan een mens gelukkig maken’. Hoe treffend. Hoe schrijnend.
Drieënhalfjaar geleden was hij in een scheiding beland, waarna hij sociaal maatschappelijk steeds verder afgleed en verslaafd raakte. Met coke kon hij alles aan. Van zijn deel van de opbrengst van de verkoop van de gestolen goederen kon hij in zijn behoefte voorzien. De ‘vriend’ hield verreweg het meest in eigen zak, dus de bedrieger werd op zijn beurt ook bedrogen. Ik moest denken aan dat Engelstalige gezegde: ‘the game ain’t over till the last whistle blows’.
Voor hem geldt inmiddels: Game over.
